آقای رئیسی می تواند از مواضع انقلابی خود عدول کند؟

مذاکرات ایران با 1 5 مستقیماً تحت تأثیر پرونده ایران با ایالات متحده قرار گرفته است. لازم به ذکر است که برنامه هسته ای ایران مسئله ای جدا از حاکمیت انقلابی ایران نیست. این دولت در چارچوب دیدگاه های ایدئولوژیک خود ، در صدد بازنگری در اصول حاکم بر روابط بین الملل به عنوان یک هدف انقلابی است. با این حال ، حتی قدرت های بزرگ جهانی از جمله چین و روسیه نیز دیدگاه متفاوتی نسبت به این موضوع دارند. با وجود همسایگی و توافقات و معاهدات استراتژیک تهران ، دو کشور آگاه هستند که تهران با جهت گیری های ایدئولوژیکی خود نمی تواند یک شریک استراتژیک مسکو و پکن در سیستم بین المللی باشد. شعار جمهوری اسلامی ، با چهار دهه قدمت در آن دوره ، نشان داد که ایران در سیاست خارجی خود ادعا می کند که با هرگونه تسلط و سلطه بر سیستم بین المللی توسط قدرت های بزرگ روبرو می شود. موضوعی که مبنای تعریف جمهوری اسلامی ایران در این چهل سال قرار گرفته است.

جمهوری اسلامی ایران ، با توجه به فشارهای بین المللی ناشی از پرونده هسته ای ، اگر می خواهد خواسته های ایالات متحده را برآورده كند ، باید از محتوای انقلابی و عواقب ادعاهای چهار دهه گذشته ، به ویژه سه دهه گذشته خلاص شود . در این حالت ، جمهوری اسلامی ایران هیبت انقلابی خود را کنار می گذارد و همچنان مانند سایر بازیگران در اقشار مختلف نظام بین الملل ، تفاهم نامه ، توافق نامه ها ، معاهدات و قوانین نظام بین الملل را به عنوان یک بازیگر معمولی قبول می کند. پذیرش چنین چیزی برای ایران انقلابی بسیار دشوار است.

نکته دیگر این که ایران راهرویی از نظم نوین جهانی آینده در تقاطع اراده قدرت های بزرگ و رقابت آنها در فلات ایران یا هلند جدید است. با توجه به آنچه اکنون گفته می شود ، ایالات متحده به همراه دیگر قدرت های بزرگ ، در حالی که با یکدیگر رقابت می کنند ، در شکل گیری نظم جدید جهانی با یکدیگر توافق دارند. بنابراین ، در سطح تحلیل دوم ، این همکاری اگرچه رقابتی است ، اما بر کارت هسته ای ایران تأثیر می گذارد.

سوم ، مذاکره کنندگان اصلی ایران تصمیم گیرندگان اصلی نیستند. در ایران سیاست خارجی مانند بسیاری از کشورهای جهان توسط قوه مجریه تعیین می شود. اما تفاوت در این است که توده مردم نسبت به قوه مجریه پاسخگو هستند و تصمیم گیرندگان اصلی نسبت به آنچه انجام شده پاسخگو نیستند. بنابراین ، به دلیل تغییر دولت ها ، سیستم تصمیم گیری موجود روند تصمیم گیری خود را دنبال می کند ، اما دستگاه مذاکره در دستگاه های اجرایی افراد را تغییر می دهد ، که مبنای تکرار پرونده هسته ای از نقاط اصلی است. او در حال بازسازی ایران و حزب برجامی است. به این دلیل که دستگاه دیپلماسی تصمیم گیرنده نیست و با تغییر دیپلمات ها و تیم مذاکره کننده بر اساس تصمیم گیری جمهوری اسلامی ، که البته محصول یک موضع گیری انقلابی و ایدئولوژیک است ، اساس آشفتگی دیپلماتیک اطمینان می یابد. دولت روحانی و آمدن دولت اصلی طبیعتاً باید بگوید که این آشفتگی نیز بر آن تأثیر می گذارد.

در سطح تحلیل چهارم ، ایالات متحده نیز دریافت که ایران انقلابی نمی خواهد مواضع انقلابی خود را کنار بگذارد. به همین دلیل ، فشار بین المللی بر ایران را کاهش نداده و فقط در تلاش است تا زمینه همگرایی با سایر کشورهای متحد و اخراج کشورهای نزدیک به ایران در میز مذاکره را برای افزایش فشار بر ایران ایجاد کند. بنابراین هزینه افزایش این حلقه فشار بر ایران است ، نه فقط ایالات متحده. پس از حداکثر فشار دولت ترامپ ، بایدن در تلاش است همگرایی با متحدان خود و همچنین رقبا در رابطه با تهران را در الگوی قدرت هوشمندانه آمریکایی و دکترین یک بازیگر بومی بالغ افزایش دهد.

این بار نشان می دهد که آمریکایی ها می خواهند ایران را از مذاکرات وین به برجام پلاس منتقل کنند. پذیرش این امر از سوی ایران و دولت سیزدهم انقلابی از نظر سیاست داخلی طبیعتاً هزینه های زیادی را در پی خواهد داشت. با توجه به س importantال مهم در مورد سیستم تصمیم گیری ، نهادهای فراملی و رهبری جمهوری اسلامی ، چگونه ایران می تواند در طول مذاکرات و در زمان تصدی آقای رئیسی از مواضع انقلابی خود منحرف شود؟ و تحریم های چند ساله مردم برای مخالفت با مذاکرات چقدر هزینه داشت؟ مسئله ای که در میان مدت و بلند مدت می تواند بسیار چالش برانگیز باشد.

310311